Słowami też można dotykać. Nawet czulej niż dłońmi.

 Spójrzmy prawdzie w oczy: świat jest zdegenerowany. I zgniły.

 A ty napisz podanie do muzeum osobliwości, żeby przyjęli na manekina.

 trwaj chwilo, jakże jesteś piękna!

 Jutro pomyślę, jak go odzyskać. Mimo wszystko, życie się dzisiaj nie kończy.

 Nie ma nic bardziej tragicznego niż żebranie o gest, o uśmiech od ukochanej Istoty. Przy tej tragiczności blednie wielka inna tragiczność, tragiczność cielesnego kalectwa, tragiczność duchowego kalectwa... wielka tragiczność blednie przy tragiczności żebrania o miłość.

 Łzy uzdrawiające to także te łzy, które parzą i smagają.

 Wydawał z siebie ponury, beznadziejny dźwięk bezmiernej rozpaczy, najczarniejszej pod słońcem.

 Może mi napiszą na grobie: UMARŁ OD NADMIARU ŻYCIA.

 Marzenia mogą zmienić twe życie, a w końcu i świat.

 Boże, nie dałeś mi pieniędzy, ale dałeś mi prawo do narzekania