Bo jeśli widzieć znaczy uwierzyć, to dotknąć znaczy kochać.

  Samobójcy jawią się nam jako obciążeni poczuciem winy za indywidualizację, jako owe dusze, które za cel życia uważają już nie doskonalenie się i kształtowanie samych siebie, lecz unicestwienie się, powrót do matki, do Boga,
do wszechświata. Natury takie są w większości zupełnie niezdolne do popełnienia prawdziwego samobójstwa, ponieważ pojęły dogłębnie tkwiący w nim grzech. Dla nas są jednak samobójcami, gdyż w śmierci, a nie w życiu widzą wybawiciela, są gotowi usunąć się i poświęcić, zgasnąć i wrócić do początku.

 Za każdym razem kiedy startuję mam cel – żeby biec szybciej niż kiedykolwiek wcześniej.

 Przyszłość nigdy nie jest taka, jakiej się spodziewamy. Właśnie dlatego jest tak cholernie ekscytująca.

 Nie masz pojęcia, jak często budzę się rano i po prostu patrzę na Ciebie leżącego obok mnie. Będę to robiła do końca życia.

 Jest prawdą, że ci, których spotykamy, mogą nas zmienić, i to czasem tak gruntownie, że nie jesteśmy już tymi samymi ludźmi, nawet z nazwiska.

 Łatwiej zostać człowiekiem wykształconym niż myślącym.

 Trzeba sprostać własnym lękom, a one ulotnią się niczym mgła w promieniach słońca.

 Przywarli do siebie tak blisko, że nie było już miejsca na żadne uczucia.

 Nieważne jest miejsce, ale człowiek. Zrób coś ze sobą nie z miejscem.

 Pytania są niebezpieczne, bo niosą ze sobą odpowiedzi.