Nie ma to jak zatrącić o kwestie religijne. Zawsze działa.

 Przyjaciele przychodzą i odchodzą,
a rodzina zawsze zostaje.

 Wpatruje się we mnie tymi swoimi niebiesko-zielonymi oczami, i nagle czuję się winny, nie rozumiem dlaczego. Ale jest coś w jej spojrzeniu, zawsze gdy na mnie patrzy mam wrażenie, że ona jest jedyną osobą, która wie, jaki pusty jestem w środku. Znalazła pęknięcia w zbudowanej przeze mnie obsadzie, którą jestem zmuszony nosić co dzień i to mnie petryfikuje. Ta dziewczyna dokładnie wie, jak mnie zniszczyć.

 Życie oprócz miłości i szczęścia jest jedynie ciągiem nieistotnych zdarzeń.

 Jeśli za bardzo przejmujesz się tym, że możesz oberwać, nigdy nie zdobędziesz się na odwagę, by zadać taki cios, jaki jest potrzebny do pokonania najlepszego.

 Los to coś, co wyciągasz jak słomkę. To szansa.

 Poza tym jest na świecie taki rodzaj smutku,
którego nie można wyrazić łzami. Nie można
go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać
żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca
jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.

 Nie ma takiego życia, które by choć przez chwilę nie było nieśmiertelne.

 Nie znoszę niczego po troszku, zwłaszcza, jeżeli źle smakuje.

 Dwóch głupich: jeden, co daje, drugi, co nie bierze.

 Moja odwaga, mój duch, tak mało z nich zostało. Boję się Twojej wiary we mnie.