Człowiek z człowiekiem prowadzi od wieków jeden monolog.

 Świat się zmienia, słońce zachodzi a wódka się kończy

 Jak w każdym głupim narodzie samodzielne myślenie jest przestępstwem.

 (...) nikt nie potrafi być w pełni obiektywny, gdy chodzi o rzeczy ważne.

 Siła bez honoru jest pusta, jałowa. Niszczy. Nie umie budować. A honor... Bez honoru nie da się, po prostu.

 Nie każdy może być wielkim artystą,
ale wielki artysta, może objawić się w każdym.

 Nie ma czegoś takiego jak wolność, są tylko różne rodzaje niewoli.

 Ludzie kochają zwycięzcę. Podziwiają go. Zachwycają się nim, więcej, wielbią. Opisują go, używając słów takich jak bohater, odwaga i wytrwałość. Garną do niego, chcą go dotykać. Pragną być tacy, jak on. Ale dlaczego? Jakie cechy zwycięzcy chcemy naśladować? Jego zaślepioną pogoń za czczą chwałą? Jego rozdętą samolubną obsesję, by zawiesić na szyi kawałek metalu? Gotowość poświęcenia wszystkiego,
w tym ludzi, żeby w imię zdobycia tandetnej statuetki być lepszym od innych na sztucznej nawierzchni? Dlaczego oklaskujemy ten egoizm,
tę miłość własną

 Książki są po to, by nam przypominać, jacy z nas durnie.

 Dlaczego ludzie muszą być tak samotni? Jaki to ma sens? Na tym świecie żyją miliony ludzi; każdy z nich tęskni, szuka spełnienia u innych, a jednak się izoluje.
Dlaczego?
Czy Ziemia powstała tylko po to, by pielęgnować ludzką samotność?

 Miłość to coś, co otrzymujemy w darze nie można jej kupić płacąc słowami, litością, a nawet rozsądkiem.