Człowiek z człowiekiem prowadzi od wieków jeden monolog.

 Normalność to pierwszy symptom śmiertelnej choroby.

 Tak wiele we mnie zgliszczy. Jak żyć, kiedy w człowieku tyle śmierci?

 Jest jedynym człowiekiem na świecie, który kochał mnie dla mnie samej.

 Gdyby nie myśl o samobójstwie, już dawno bym się zabił.

 Kto sobie nie ufa, kłamie zawsze.

 Była ucieleśnieniem moich marzeń. Dzięki niej stałem się tym, kim jestem, a trzymanie jej w ramionach wydawało się bardziej naturalne niż bicie serca.

 Szalony jest struś, który wtyka głowę w piasek, gdy otacza go stado hien.

 Tak już jest z marzeniami, życie podcina im skrzydła.

 Była głęboko przekonana, że lepiej dać się zabić niż akceptować obrzucanie gównem.

 W końcu w życiu jest tak, że nie zawsze właściwe jest to, co właściwe, tylko to, co jest właściwe według tego, kto decyduje.