Pasmo nieszczęść nie może ciągnąć się bez przerwy.

 Ci pozornie ostatni są u mnie pierwszymi.

 Korzystaj z dnia, jak najmniej ufając przyszłości.

 Tak trudno mi zachowywać się właściwie, gdy jestem przy tobie.

 – Sie masz!? Jak leci?
– Normalnie.
– No, to trzeba to oblać.
– No trzeba.

 Bałam się, to próbowałam uciec. Nienawidziłam, to próbowałam walczyć.

 Będzie dobrze – powiedziałem z nadzieją, że mi uwierzy. Z nadzieją, że sam uwierzę.

 Znać ciebie i nie kochać, kochać cię, a nie kochać wiecznie - oto dwie rzeczy równie niemożliwe.

 Wiara i rozum są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy.

 Ironia to dobre miejsce, żeby się ukryć, jedno z wielu substytutów ciszy.

 Żyjemy dla ksiąg. Słodkie posłannictwo na tym świecie wydanym na pastwę nieładu i skazanym na upadek.