Każda istota ludzka ma prawo do swojego małego szczęścia.

 Mówiła ,że nie czuje się ani szczęśliwa, ani nieszczęśliwa i tego nie może dłużej znieść.

 Nie chcę już więcej kochać, cierpieć, czekać ani wierzyć w rzeczy, których nie potwierdza życie.

 Nie zna smaku prawdziwego życia, kto przez tunel samotności się nie przeczołgał.

 Oszukujemy siebie tak często, że gdyby nam za to płacili, moglibyśmy się spokojnie utrzymać.

 Łatwiej udzielić rady, niż samemu się do niej zastosować.

 Nie płacz w liście, nie pisz że los ciebie kopnął, nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia, kiedy Bóg drzwi zamyka - to otwiera okno.

 Człowiek powinien być nieskrępowany, lecz nie wyrzucony poza nawias, wolny, lecz nie zagubiony, kochany, lecz nie zacałowany na śmierć. Ale jak to wszystko wypośrodkować?

 Jak można kochać Boga który jest niewidzialny, nie kochając człowieka który jest obok nas.

 Kiedy niepohamowana żądza wiedzy
prowadzi do żądzy władzy, człowiek błądzi, podąża w mrok i pustkę.

 Niestety, nie mogę się wytłumaczyć, ponieważ nie jestem teraz sobą.