Życie nie daje żadnej gwarancji.

 Ludzie tak bardzo lubią oszukiwać się wzajemnie, że wymyślili rząd, by robił to za nich.

 Przyjdź i przypomnij mi, że jeszcze żyję.

 Stoję, wahając się, co mam
wprzódy czynić. I nic nie czynię.

 Łatwiej udzielić rady, niż samemu się do niej zastosować.

 Nie burzy się czegoś, co pragnie się mieć w przyszłości.

 Krew z serca mojego twoją jest ochroną!

 Bunt napotyka nieustanne zło, z którego musimy czerpać siły nowego zrywu. Człowiek może opanować w sobie wszystko, co może być opanowane, naprawić w świecie wszystko, co może być naprawione. Po czym dzieci będą nadal umierały niesprawiedliwie, nawet w doskonałym społeczeństwie. Przy największym wysiłku człowiek może zmierzać jedynie do arytmetycznego zmniejszenia cierpień świata. Ale niesprawiedliwość i cierpienie będą wciąż istniały, choćby najbardziej ograniczone, i nie przestaną być zgorszeniem. Dlaczego? Dymitra Karamazowa będzie rozlegało się nadal; sztuka i bunt umrą z ostatnim człowiekiem.

 Im większa miłość, tym większa tragedia. Te dwa elementy zawsze idą w parze.

 To, że ludzie umierają, nie znaczy, że razem z nimi umiera nasz gniew.

 Kradzione szczęście mści się prędzej czy później,zostawiając tylko posmak goryczy.