Nikt z ludzi nie umie zaczarować śmierci.

 Czas jakby potęgował gmatwaninę zdarzeń, w której pojęcia "przedtem", "teraz" i "potem" były pozbawione logicznego następstwa, pozostawał tylko zamęt.

 Miłość jest tęsknotą, po utraconej połowie nad samych.

 
Samotny człowiek jest jak skrawek materiału, który szuka odpowiadającego mu wzoru.

 Nic nie jest tragiczne w samotności: wszystko, co robimy, gdy jesteśmy sami, w głębi ducha nas bawi.

 Nikt nie jest tak samotny jak człowiek zakochany bez wzajemności.

 Na tym polega tragizm miłości, że człowiek nie może kochać niczego bardziej niż tego, za czym tęskni.

 Kiedy kobietę trzyma przy życiu czyjaś miłość, i nagle ta miłość zostaje jej odebrana, żeby nie umrzeć, musi zamienić to uczucie na inne, równie silne: nienawiść.

 Często wystarczy jedna chwila, by wszystko zmienić.

 Wszystko jest w rękach człowieka, dlatego należy je myć często.

 W szczęściu przychodzi taka chwila, gdy jest się samotnym w tłumie.