Dopiero przegrywając, człowiek dowiaduje się, z jakiego kruszcu został ukształtowany.

 Pełno na ziemi ludzi, co nie
zasługują, by do nich mówić.

 Wszystkie te chwile przepadną w czasie jak łzy w deszczu.

 Będzie bolało znacznie mniej stracić cię, jeśli nigdy nie będę cię miała.

 
Człowiek jest czymś, co pokonanym być powinno.

 Ludzie kochają zwycięzcę. Podziwiają go. Zachwycają się nim, więcej, wielbią. Opisują go, używając słów takich jak bohater, odwaga i wytrwałość. Garną do niego, chcą go dotykać. Pragną być tacy, jak on. Ale dlaczego? Jakie cechy zwycięzcy chcemy naśladować? Jego zaślepioną pogoń za czczą chwałą? Jego rozdętą samolubną obsesję, by zawiesić na szyi kawałek metalu? Gotowość poświęcenia wszystkiego,
w tym ludzi, żeby w imię zdobycia tandetnej statuetki być lepszym od innych na sztucznej nawierzchni? Dlaczego oklaskujemy ten egoizm,
tę miłość własną

 W obliczu śmierci
nie ma sprytnych,
nie ma odważnych.
Straszy brak uzyskania drugiej szansy!

 Mów szeptem, jeśli mówisz o miłości.

 Ponieważ uważam, że złe rzeczy robią także dobrzy ludzie. Ponieważ Bóg przebacza, więc ja też powinienem.

 Kto czyta książki, żyje podwójnie.

 Miał wrażenie, że tym gestem przedarła się przez jego żebra i połaskotała go w samo serce.