Dopiero przegrywając, człowiek dowiaduje się, z jakiego kruszcu został ukształtowany.

 Piękne słowa nie świadczą jeszcze o czystym sercu.

 [...] bo sprawiedliwość to tępy nóż. I jako filozofia, i jako sędzia.

 Najgorszą rzeczą na świecie jest umysł przypominający patefon;
nie ma przy tym znaczenia,
czy komuś odpowiada grana w danej chwili płyta, czy nie.

 Wrogów często stwarza nam nasza własna wyobraźnia.

 Mowa jest dobrym wynalazkiem, bo nie pozwala ludziom myśleć.

 Są jednak takie poranki, że budzisz się i przestajesz wierzyć, że gdziekolwiek na świecie jest pięknie. Albo że on w ogóle istnieje, że jest jeszcze coś poza tym jednym pokojem, gdzie trzymasz smutek w sobie.

 Konserwatysta to człowiek, który siedzi i myśli. Głównie siedzi.

 Najpiękniejsi ludzie, których znam, to ci, którzy znają smak porażki, poznali cierpienie, walkę, stratę, poznali swoją drogę na wyjście z otchłani. Ci ludzie mają wrażliwość i zrozumienie życia, które wypełniają ich współczuciem, łagodnością i głęboką, kochającą troską. Piękni ludzie nie biorą się znikąd.

 Jeśli kogoś kochasz, dajesz mu wolność, jeśli ten ktoś cię kocha, to wraca.

 Często na zwycięstwo jest już za późno. Jednakże końcowy wynik wcale nie musi oznaczać porażki.