Chcę, by mój świat był twoim, a twój moim. Na ...

 Moje serce wali tak głośno, że jestem pewna , iż mogę je usłyszeć.

 Żywiołem naszym jest wieczysta niedojrzałość.

 A przecież kochałam, tak mocno, że byłam gotowa umrzeć dla idei.

 I już wiem, że trzeba nauczyć się odchodzić. Od ludzi. Od tego, co nas niszczy, co nam nie służy. Od miejsc przykrych i niezrównoważonych. Ale należy także dawać szanse w innych miejscach. Otwierać siebie z klucza. Przed kolejnymi sercami. Czasem po to, żeby dostać po mordzie. A czasem po to, by zaznać raju na ziemi.

 Jak łatwo przegapić to, co ważne w życiu.

 Wszystkie lisy trafiają w końcu do kuśnierza.

 Czy na pewno lepiej jest wiedzieć, czy też żyć w nieświadomości, bawiąc się przypuszczeniami?

 To niewiarygodne, jak można czuć się szczęśliwą przez tyle lat, mimo tylu kłótni, tylu upierdliwości i tak naprawdę, kurwa, nie wiedzieć, czy to miłość czy nie.

 Wszystko musi ku czemuś zmierzać.

 Kultura wyzwala ciało od zniewolenia pracą i usposabia go do kontemplacji.