(...) mam wstręt taki do hołoty umysłowej, że rzygam.

 Miłość polega na kompromisie, który pozwala iść dalej.

 Spóźniając się, pokazujesz, że nie szanujesz innych ludzi.

 Sny różnią się od rzeczywistości, ale są równie ważne.

 Co ludzie zwykle nazywają swym losem, jest przeważnie ich własną głupotą.

 A więc nie martw się o jutro, jutro się samo o siebie zatroszczy. Dość ma każdy dzień własnych kłopotów.

 Albowiem nie można uważać gestu ani za własność jednej osoby, ani za jej dzieło (nikt przecież nie jest zdolny do stworzenia własnego, całkowicie oryginalnego, należącego tylko do niego gestu), ani nawet za jej narzędzie; w rzeczywistości jest odwrotnie: to gesty posługują się nami; jesteśmy ich narzędziami, ich marionetkami, ich wcieleniami.

 Chcę wyjść poza siebie.

 Kto kocha, nie potrzebuje nigdy mówić: przepraszam.

 Nie odrzucaj czegoś, czego nie znasz.

 I jak tu nie być optymistą, gdy moi wrogowie okazali się takimi świniami jak przewidywałem.