Wierzyć, to znaczy ufać, kiedy cudów nie ma.

 Kochać kogoś, to przede wszystkim pozwalać mu na to, żeby był, jaki jest.

 Są ludzie, którzy odbierają innym pieniądze.
W porządku, to zwykła kradzież. Ale są też ludzie, którzy jednym krótkim słowem potrafią odebrać komuś samo człowieczeństwo.
To zupełnie inna sprawa.

 (...) człowiek zakochany jest najpiękniejszą osobą na świecie.

 
Chciałbym zabić wewnętrzne lenistwo.

 Najdłuższa droga zaczyna się od pierwszego kroku.

 Gość jest najpierw jak złoto, potem
– jak srebro, w końcu ciąży jak żelazo.

 Tu, wśród cieni i dalekich krzyków, najbardziej ceni się cisze.

 Nie sposób odwołać przykrych słów, choćby się ich potem żałowało.

 I to jest prawdziwe przesłanie wolności: mieć najważniejszą rzecz na świecie, ale jej nie posiadać.

 Wspomnienia mogą zachować pamięć o nim wiecznie żywą.