Wokół nich rozciągała się stara jak świat teraźniejszość.

 Wszelkie uczucia czerpią swój absolut z marności gruczołów.

 Gdzie ci dużo obiecują, małą torbę przynieś.

 Chętna uczynić z młodości zmierzch swego życia.

 Wszystko ma swoją cenę.

 Prawda to zjawisko lokalne. Jak mikroklimat.

 Miłość jest jak róża: wszyscy skupiają się na jej kwiecie, ale to kolczasta łodyga utrzymuje ja przy życiu.

 Jak można przechodzić koło drzewa
i nie być szczęśliwym, że się je widzi? Rozmawiać z człowiekiem i nie być szczęśliwym, że się go kocha?

 Niemożliwe jest tylko w naszej głowie.

 Samotność czyni z ludzi geniuszów lub idiotów.

 W jednej chwili czuje się optymizm,
by już w następnej poddać się przekonaniu,
że wszystko rozsypie się w gruzy.
I w końcu tak się właśnie dzieje.