Czasami bardziej boli, gdy człowiek zachowuje milczenie.

 Dorosłość to usychające koryto rzeki, to pozbawiona płatków róża, to taki czas, kiedy się już o niczym nie marzy, nie podejmuje wyzwań.

 Od świętej Anki zimne wieczory, chłodne poranki.

 Zabijamy wszystkie gąsienice, a potem narzekamy, że nie ma motyli.

 Ale wielka miłość polega też na tym, że człowiek wie, kiedy się kończy.

 Cuda zdarzają się tym, którzy w nie wierzą.

 Nawet w jego myśleniu były błędy językowe.

 Pusty śmiech w marmurowych korytarzach.

 Zamglony mgiełką smutku jej wzrok nie sięgnie daleko.

 Albo masz władzę nad innymi, albo Cię stłamszą.

 Na naszych wspólnych zdjęciach ona zawsze patrzy w obiektyw, a ja zawsze patrzę w nią.