Lubię myśleć o życiu jak o nieskończonej układance z tak niezwykłą liczbą elementów, że bez względu na to, ile z nich uda nam się do siebie dopasować, obraz i tak pozostaje niedokończony.
Nie powinnaś czynić obietnic, których nie jesteś w stanie spełnić.
Przepraszam, zapomniałem, że wy też kiedyś umrzecie.
Zrozumiałem, że życie to potępienie. Wieczne rozpoczynanie wszystkiego od nowa.
Miłość i śmierć są sąsiadkami. Mają tę samą twarz. By umrzeć, człowiek niekoniecznie musi przestać oddychać, nie musi też oddychać by żyć.
Czasami odpowiedzi są pytaniami.
Czasami dół jest górą.
Póki nas ktoś pamięta, wciąż żyjemy.
Posmakowałem największej goryczy wojny – widoku zabijanych towarzyszy broni, dla których nie ma ratunku.
No, ale rozum, panie Wokulski, przychodzi kobietom dopiero około trzydziestego roku.
Słuchać Beethovena to jak założyć buty geniusza
i zdać sobie sprawę, że mamy inny rozmiar.
