(...)umierając, nic ze sobą zabrać nie zdoła(...).

 Dusza jest dla humanistów, ja jestem inżynierem.

 Świat w ostatecznym rozrachunku należy określić jako miejsce cierpienia.

 Czułam, że rozmazuję się w tym świetle jak negatyw jakiejś osoby, której nigdy w życiu nie widziałam.

 Pewnego dnia pojmiesz,
że czasami wszyscy musimy coś poświęcić w imię czegoś większego.

 Bycie martwym to niewiele więcej niż stan umysłu.

 W porównaniu z miłością nienawiść to łatwizna.

 Jeśli już mam być nieszczęśliwa, to przynajmniej niech mi z tym będzie do twarzy.

 A może "za późno" w ogóle nie istnieje, może jest tylko "późno", a późno jest o wiele lepsze niż "nigdy"?

 Kobieta musi być dla swojego mężczyzny kobietą, albo będzie nią inna kobieta.

 Utrata nadziei to piekło i właśnie się o nie otarłam.