Utracone marzenie, o tym co mogło być.

 Życie to pociąg, który nie przystaje na żadnej stacji. Albo wsiada się w biegu, albo się patrzy, jak przejeżdża obok, a nie ma większej tragedii jak stacja widmo.

 Marina powiedziała mi kiedyś, że wspominamy tylko to, co nigdy się nie wydarzyło.

 Dzieci trzeba pouczać publicznie, a żonę prywatnie.

 Dopóki ktoś nas kocha, nieważne, kim jesteśmy i jak wyglądamy.

 Zrozumieć, na jakie pytania nie ma odpowiedzi, i nie odpowiadać na nie – oto umiejętność najpotrzebniejsza w czasach napięć i ciemności.

 Życie jest długie i nudne, jeśli nie przeżywa się go tak, jakby się chciało.

 Chorobliwa ambicja i kretynizm często chodzą w parze.

 Zrzucał przed nią kolejne maski i stawał się coraz bardziej odsłonięty, a przez to narażony na chłód i kanciastość świata. Trzeba go więc było bronić, ochraniać, ogrzewać słowami i własnym oddechem...

 Nie widziałam cię już od miesiąca
I nic. Jestem może bledsza,
Trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca,
Lecz widać można żyć bez powietrza!

 Tak się pewnie stanie, ale kim bym był gdybym nie spróbował?