W życiu stale szukamy wytłumaczenia. Marnujemy czas, usiłując się dowiedzieć dlaczego. Ale czasami nie ma żadnego dlaczego. I jakkolwiek smutno by to brzmiało, do tego właśnie sprowadza się całe wytłumaczenie.
Piękne czyny mają tak wysoką cenę dlatego, że są rzadkie, gdy niegodziwość i obojętność bywają znacznie częściej motorami działań ludzkich.
Jeszcze pamiętam dobrze, co to znaczy być samemu, tak całkiem, i mimo że nie wyglądam na takiego faceta, co przejmuje się podobnymi sprawami, czasami jakoś tak robi się chujowo, tak szaro, buro i nijako, jakby ciągle w mojej głowie padał deszcz albo topniał śnieg i mieszał się ze żwirem dopiero co nasypanym przez posypywarki, jeden szlam bez żadnego koloru, bez niczego, w którym człowiek się rozpuszcza, w którym się tonie i nie ma za co się chwycić, i nie ma żadnej osoby, która mogłaby podać gałąź, żeby mnie wyciągnąć, i coraz bardziej wtedy czuję to wszystko, jak szlam wpada mi do ust, kiedy oddycham, całe je zakleja, jak czasami we śnie wchodzi przez przełyk do żołądka.
Nie traktuj życia zbyt poważnie.
I tak nie wyjdziesz z niego żywy.
Kto z siebie bestię uczynił, uwalnia się od bólu bycia człowiekiem.
Tak, jak pozycje zdobywasz przypadkiem przy urodzeniu, tak i podobnym przypadkiem zdobywasz urodę.
Koniec dotyczy wczoraj, a nie jutra.
Samotność jest zniewalająca, zabija miłość, zabija osobowość.
Nigdy nie pozwól aby ktoś zniszczył twoje marzenia.
O ty głupie serce! Jakie nieprzebrane pokłady nadziei w sobie nosisz.
Tak długo jak coś pamiętasz należy do ciebie.
