Jedzenie to duszenie smutków poduszką tłuszczu.

 Musi być ktoś, kogo nie znam, ale kto zawładnął Mną, moim życiem, śmiercią, tą kartką.

 Wiem, że nie jestem piękna, wiem, że jestem przeciętna, ale ty i ja jesteśmy z tej samej gliny ulepieni i sprawiasz, że promienieję.

 Nasze serca, Tesso, potrzebują lustra. Widzimy swoje lepsze ja w oczach tych, którzy nas kochają.

 Wspólne milczenie jest równie ważne jak rozmowa...

 Nie jestem przyzwyczajona do tego, że mnie kochasz.

 Choćby droga najdłuższa, a też swój koniec znajdzie.

 Chciałam wiedzieć wszystko, chociaż w niewiedzy zawsze była jakaś nadzieja.

 Człowiek nie może walczyć ze swym przeznaczeniem.

 Rozjaśnij kąt, w którym jesteś, a oświetlisz cały świat.

 No, proszę, panno Jane, proszę nie płakać – powiedziała (…). Mogła równie dobrze powiedzieć ogniowi: „Nie pal się”.