Uśmiech to bodaj najkrótsza droga do drugiego człowieka.

 Ludzie nie umieją myśleć, Castor. Jedynie myślą, że myślą.

 Czasami jedno słowo narobi więcej szkód niż tsunami.

 My, młodzi, silni, odważni i pełni werwy padamy na kolana, zdruzgotani ciężarem życia.

 Słuchaj, kiedyś przechodziłem przez wioskę. Jakiś dziewięćdziesięcioletni dziadunio sadził drzewo migdałowe. „Hej, dziadku! – wołam. – Sadzisz drzewo migdałowe?” A on, zgarbiony, odwrócił się i powiedział: „Tak, mój synu, ja postępuję tak, jakbym nigdy nie miał umrzeć!” „A ja – odparłem – postępuję tak, jakbym miał umrzeć w każdej chwili”. Kto z nas dwóch miał rację, szefie? – Spojrzał na mnie triumfalnie. – Tu cię mam! – powiedział.

 Prawda zawsze jest w oczach.
I często w głosie, ale trzeba słuchać uważnie.

 Szczypta ciebie weszła we mnie
i na zawsze mnie zatruła.

 Jeśli człowiek ma prawo tylko do jednego życia, to jakby nie żył w ogóle.

 Mieszkaliśmy w tym samym domu, ale w zupełnie innych kręgach istnienia.

 Nic nigdy nie można uważać za ostatecznie zdobyte, osiągnięte, utrwalone i zachowane.

 Co to jest, żeby miasto pełne było jednego człowieka!