Trzeba coś kochać, żeby to znienawidzić.

 Zawsze spóźniamy się z życiem. Czas nie daje drugiej szansy. Życie rozgrywa się od razu na czysto.

 Próbował uchwycić ten moment, w którym ich miłość przeszła od stanu stałego w stan ciekły, by potem wyparować w nicość.

 Człowiek taki już jest. (…) Zastępuje strachem większą część swoich emocji.

 Dopiero gdy stracimy wszystko, stajemy się zdolni do wszystkiego.

 Należy wymagać tego co można otrzymać.

 Najlepiej martwić się drobnymi sprawami. Sprawami, którym martwienie się może pomóc.

 Ci, których kochamy, nie umierają,
bo miłość jest nieśmiertelna.

 Oto paradoks straty: jak coś, czego już nie ma, tak bardzo może nam ciążyć?

 Boska miłość zawsze wychodziła i zawsze wychodzić będzie naprzeciw każdej ludzkiej potrzebie.

 ...być samotnym, drogi panie, to znacznie więcej, niż móc to powiedzieć.