Czasem nie trzeba słów,by wiedzieć, że coś się zmieniło.

 Czasami powstrzymywanie się od działania wymaga większej odwagi niż samo działanie.

 Ludzie sukcesu myślą: tworzę swoje życie, ludzie przeciętni myślą: życie mi się przydarza.

 Czyż życie - życie uczuciowe zwłaszcza - nie bywa otchłanią sprzeczności.

 Bo życie jest piękne i tylko jedno, nie chce widzieć zła, chce widzieć to właśnie piękno.

 Idziesz albo umierasz, taki jest morał tej opowiastki.

 Przeszłości zmienić nie sposób. Trzeba więc liczyć się z rzeczywistością.

 Wypłakałam duszę z ciała ,tak jakbym musiała wypluć z siebie krwawe strzępy wspomnień.

 Składam się z wyobraźni i nicości. To znaczy, że nawet kiedy zniknie wyobraźnia, coś jeszcze ze mnie zostanie.

 W próżni rzucone kości nigdy nie przestają się toczyć.

 Odpowiedzieć samemu sobie, "kim tak naprawdę jesteśmy", to rzecz arcytrudna, ja wiem, ale jeśli umrzesz, nie odnajdując odpowiedzi, to trochę tak, jakbyś nie żył, a zamiast ciebie przez te kilkadziesiąt istniała jakaś galaretowata istota dopasowująca się tylko i wyłącznie do foremki, w którą została włożona.