Zgubiłem się w mroku, a Ty mnie znalazłaś. Płonąłem, tak ...

 Niektórzy mówią, że wielką miłość
poznaje się po tym, że jedyną osobą,
która mogłaby was pocieszyć, jest ten
człowiek, przez którego cierpicie.

 Przyjaźń rodzi się w momencie, gdy jedna osoba mówi do drugiej: "Co? Ty też? Myślałem, że tylko ja".

 Myśliwy czasem staje się zwierzyną, zwłaszcza, gdy powieje przeciwny wiatr.

 Czas nie potrzebuje żadnego zakamarka, żadnej szczeliny, by posiąść i zniszczyć duszę oraz ciało. Drogocenny czas, który pociągnął już za sobą tyle istnień. Ludzie rzadko się nad nim zastanawiają. Mają o nim bardzo mgliste wyobrażenie, relatywne i subiektywne zarazem. A przecież czas jest jak najbardziej rzeczywisty, ku niezadowoleniu badaczy atomu i przestrzeni, którzy mnożyli się w trakcie kończącego się właśnie dwudziestego wieku. Jest namacalny bardziej niż jakakolwiek istota; widziałem już, jakie przywdziewa stroje i przybiera oblicza. Widziałem też jak zabija.

 Życie jest zbyt krótkie,
aby tracić czas
na rozmowy o niczym.

 Chyba każdy ma chwile, że się po cichu żegna i prosi Boga, żeby życia nie przegrać.

 Wprawdzie nie pada, ale za to leje.

 I zwykłem robić to, co lubię, a nie to, co trzeba.

 Samotność to balsam nieoceniony dla mego skołatanego serca.

 "Pamiętam jej uśmiech (...) nieskazitelny, jak ciało jej gładkie i ciarki na skórze po zimnej kąpieli, jak dreszcz podniecenia, gdy ukradkiem me wargi przywierały do jej szyi..."