Żyłam bez celu, a więc tak, jakby mnie nie było.

 W ostatecznym rozrachunku słowa to tylko wiatr.

 Dla Pana łamię zasady, w których mnie wychowano.

 Boję się mówić. Zapomniałam, jak się mówi. Nie wiem kim jestem, ale nie wiem też, kim oni są.

 Gwiazdy na niebie to szczeliny, przez które można zajrzeć wprost do królestwa Bożego.

 Przecież nie można sterować uczuciami. Nie zakręcisz napływu emocji jak kran z wodą.

 Błagam Cię, wysyłaj mi książki,
bo to dla mnie jak chleb,
bez którego nie mogę żyć.

 Miłość,
w poczekalni niepewności, niecierpliwe ma dłonie.

 Ale młodość uśmiecha się bez powodu. To właśnie stanowi główny jej urok.

 A teraz, już prawie o północy pierwszego dnia, wciąż nie śpię, łamiąc swoje postanowienie, żeby kłaść się wcześnie - opóźniam sen, żeby odsunąć nieuniknione nadejście jutrzejszego ranka. Jeszcze jedna próba ucieczki.

 Nigdy nie wiadomo, co na człowieka spadnie. Zamykasz drzwi, a wiatr i tak wciska się przez okno...