Woda cały czas się zmienia, cały czas płynie. Ludzie tak ...

 Ale na dobro publiczne składa się szczęście każdego z nas.

 Ludzie są ze sobą blisko po to, żeby się od siebie oddalać.

 Moja miłość miała na imię Tanja. Była Niemką o słowiańskim imieniu. Skąd u jej rodziców taki wschodni sentyment? Czyżby słabość do wspólnej polityki (pakt Ribbentrop–Mołotow…)? Już samo jej imię, Tanja, nosi w sobie nutę nostalgii jak rosyjskie piosenki o tęsknocie i samotności, jak stepy akermańskie, jak mickiewiczowskie: „(…) jedźmy, nikt nie woła…

 Narzucanie swojej woli jest właśnie tym, czego miłość nie robi.

 Biec, by stanąć nieruchomo.

 W kosztowaniu własnego szczęścia zawsze jest jakiś cień egoizmu.

 Przychodzą takie chwile, że nie wiem już, co z sobą zrobić. Kiedyś pomyślałam, wsiądę w pociąg i przyjadę do ciebie. Ale to przecież o wiele za późno, o lata za późno, o całe życie za późno.

 Miłość kpi sobie z zasad, a nic nie ma większej wartości, niż to, czego zdobyć nie można.

 Jestem rozdrażniona, mam chęć szorować kamieniem po szybie.

 Wiedziała, że otwarcie przed nim serca nawet o cal równa się zażyciu szczypty silnie uzależniającego narkotyku.