Nienawidziła swej miłości, ale nie potrafiła się od niej uwolnić.

 Myślała o tym, że spotkała – zupełnie przypadkowo – niezwykłego człowieka. Że chciałaby, aby był na zawsze. Na wieczność. Czuła się przy nim tak wyróżniona i tak jedyna jak przy nikim na świecie.

 Twoja przyszłość ogranicza się do powielania twojej teraźniejszości.

 Życie... każda jego sekunda... to wszystko, co mamy.

 Oto lekcja, jaką daje krew. Przerażała, po czym przynosiła ukojenie. Człowiek widział w niej znak zniszczenia i znak powstania, znak swego kresu i swego początku. A wreszcie odkrył w niej, we wspaniałym porywie serca i wzlocie umysłu, to, czym w rzeczywistości jest: życie.

 Jesteś niesłychanie odważna.
Z początku właśnie to w tobie podziwiałem. Teraz mnie to przeraża.

 Wciąż jechał obok niej i za każdym razem, kiedy na nią spoglądał, jego oczy śmiały się zimno i głucho bez jakiejkolwiek litości.

 Przez higienę mózgu wystrzegam się
przede wszystkim kontaktu z durniami.

 Kiedy umierasz, żałujesz rzeczy, których nie zrobiłeś.

 Real wymaga realnej reakcji.

 Bo miłość bywa bolesna, zwłaszcza gdy człowiek wie, że nic z tego nie wyjdzie.