Potęga współczucia jest wielka.

 (...) otoczka zwyczajnego życia może skrywać największy koszmar.

 Zasiej niepewność w obozie wroga, a wygrana będzie twoja.

 Nie chciało mi się już tam być, w ogóle nie chciało mi się już być, ale tam w zajebistej szczególności.

 Gdyby życzenia zamieniały się w konie, żebracy byliby wspaniałymi jeźdźcami.

 Strach jest gorszy niż to, czego się boimy.

 Strach czyni z człowieka egoistę.

 Może cierpienie jest użyteczne, może otwiera przed człowiekiem inne horyzonty (...) może nie jesteśmy w stanie pojąć sensu tego, co nas spotyka.

 Są meble, które przeszkadzają, i są meble niezbędne! To tylko od ciebie zależy, jakim meblem się staniesz.

 Chodzi o to, że musi coś przecież istnieć. Jakaś granica, za którą nie wolno przejść,
za którą przestaje się być sobą.

 Niewiele go obchodziły powierzchowne analizy, prawie zawsze fałszowane przez roztargnienie i filologiczne sztuczki. Jedynie ważny był ciężar w żołądku, czysto fizyczne podejrzenie, że coś szło źle, że prawie nic nie szło dobrze.