To siebie nigdy nie spotkałam, siebie, której twarz wykleja wnętrze ...

 Tak naprawdę, to nie ty mnie obchodzisz, ale wzruszenie którego doznaję, kochając cię.

 To, za czym goniłam nie
jest tym czego potrzebuję.

 Bo czasem miałem dość i siebie, jakby nie tyle świat mi tak ciążył, co moje własne istnienie.

 Jest coś, co czyni człowieka wyższym ponad zwierzę; to nie buty Panie Grabkowski, to godność. Bez niej życie jest wegetacją konia w uprzęży.

 Nigdy nie jesteśmy tak odporni jak myślimy.

 Byłoby pięknie, gdyby uczucia można było zwyczajnie wyłączyć.

 Świat należy do zuchwałych, a nie do młodych i bogatych.

 Uległ emocjom tak szybko, jakby zmagał się z nimi przez całe przedpołudnie.

 Okazuje się jednak, że nie ma dnia, który można ofiarować tylko jednemu człowiekowi.

 Boimy się nie śmierci, ale wyobrażenia, jakie o niej mamy.