Nagle zdajesz sobie sprawę z tego, że to już koniec. Nie ma drogi powrotnej. Zaczynasz rozumieć, że nic nie dzieje się dwa razy. Już nigdy nie poczujesz się tak samo. Nigdy nie wzniesiesz się trzy metry nad niebo.
Gdziekolwiek pójdziesz, nie pozbędziesz się siebie.
Błędy. Ludzie je popełniają. I zazwyczaj muszą za nie zapłacić.
Czas, im bardziej jest pusty, tym szybciej płynie. Życie pozbawione znaczenia przemyka obok, jak pociąg niezatrzymujący się na stacji.
Jak w każdym głupim narodzie samodzielne myślenie jest przestępstwem.
W górę serca.
...właśnie skopał mu tyłek jak ogródek na wiosnę.
Krzyczę od lat, ale nikt mnie nie usłyszał.
Kropla drąży skałę nie siłą, lecz ciągłym padaniem.
Ryba widzi nie haczyk, a przynętę.
Nie pozostanie nikt, kto by pamiętał Arystotelesa lub Kleopatrę, a co dopiero ciebie. Wszystko, co zrobiliśmy, zbudowaliśmy, napisaliśmy, wymyśliliśmy albo odkryliśmy, pójdzie w zapomnienie, a to (...) zupełnie straci sens. Może ta chwila nadejdzie szybko, a może jest odległa o miliony lat, ale nawet jeśli przetrwamy śmierć naszego słońca, nie będziemy istnieć wiecznie. Był czas, gdy organizmy nie miały świadomości, i nadejdzie czas, gdy znów będą jej pozbawione. Nie myśl o tym, że zapomnienie jest nieuniknione. Wierz mi, że wszyscy tak robią.
