Co znaczą dwadzieścia cztery godziny, kiedy nie udało się całe ...

 Kiedy przestajemy wierzyć własnym myślom, życie nabiera lekkości.

 Nigdy nie wiemy, na czyje życie wywieramy wpływ, kiedy i dlaczego.

 Życie w samotności to według mnie najgorsze, co może spotkać człowieka. Mimo tych wszystkich kryzysów, cichych dni, nieustannego dostosowywania się, lęku przed rozłąką, życia pełnego zmartwień i udręki, nie wiem,
czy życie byłoby dla mnie coś warte.

 Świat wydaje się taki czysty, gdy spogląda się w niebo.

 Lubię pracę. Praca mnie fascynuje.
Mogę siedzieć i patrzeć na nią godzinami.

 Smoki nie mają dusz. Nikt nie oczekuje od nich pobożności.

 Czy to nie absurdalne, że wspomnienia o dobrych czasach o wiele częściej doprowadzają do łez niż wspomnienia o tych złych?

 Bunt napotyka nieustanne zło, z którego musimy czerpać siły nowego zrywu. Człowiek może opanować w sobie wszystko, co może być opanowane, naprawić w świecie wszystko, co może być naprawione. Po czym dzieci będą nadal umierały niesprawiedliwie, nawet w doskonałym społeczeństwie. Przy największym wysiłku człowiek może zmierzać jedynie do arytmetycznego zmniejszenia cierpień świata. Ale niesprawiedliwość i cierpienie będą wciąż istniały, choćby najbardziej ograniczone, i nie przestaną być zgorszeniem. Dlaczego? Dymitra Karamazowa będzie rozlegało się nadal; sztuka i bunt umrą z ostatnim człowiekiem.

 Bardzo pouczające jest patrzeć na ludzi nieświadomych tego, że ktoś ich obserwuje. Nigdy nie wiadomo, czego można się dowiedzieć.

 Popatrz jakie piękne kwiaty rozkwitły nam w tym roku...
ale spójrz jeden nie zdążył, ale założę się, że jak rozkwitnie to będzie ze wszystkich najpiękniejszy.