[...] nie wiedziała, co to miłość. Nigdy nie słyszała tego słowa, użytego w jego ziemskim znaczeniu. Nie wiedziała więc, jak nazwać to, co teraz czuła. Czy jednak człowiek, który nie zna nazwy swej choroby, jest przez to mniej chory?
Ja tak się boję ciemności, że jak myję twarz, to najpierw zamykam jedno oko i namydlam połowę, spłukuję i dopiero zabieram się do drugiej.
Moja miłość była jak choroba. Nie chciałem jej,
nie wierzyłem w nią, spadła na mnie wbrew
mojej woli i nie mogłem się przed nią obronić.
Twoja przyszłość ogranicza się do powielania twojej teraźniejszości.
Jedynym sposobem na Anglika jest patrzeć mu odważnie w oczy.
Cisza powstała z nieobecności oddechu jest najgłośniejszym dźwiękiem, jaki kiedykolwiek słyszałem.
Ty wiesz i ja też to wiem, że kiedy się kogoś pokocha wtedy cały świat staje się odrobinę ważniejszy.
Życie to twarda walka. (...) aby przetrwać i coś osiągnąć, trzeba dawać z siebie wszystko
Słońce już wzeszło i siedzę przy oknie, zasnutym mgłą mijającego życia.
Znajdź czas, aby być szczęśliwym.
Czas nie jest drogą szybkiego ruchu pomiędzy kołyską, a grobem, lecz miejscem, gdzie możemy spokojnie zaparkować w słońcu.
Lata to nie kilometry do połykania, a każdy rok, także ten nowy rok, jest darem Boga danym bezinteresownie.
Miałżebyś nie być szczęśliwy?
Kto się zwierza boi, niech do lasu nie chodzi.
