Za każdym razem dostawałem policzek od rzeczywistości. Od upartej, absurdalnej, powtarzającej wciąż swoje, przerażającej i niemożliwej do zaakceptowania, nie dającej się pojąć rzeczywistości.
Proszę, nie dbaj o markę ołówka, sprawdź czy jest zatemperowany.
Wystarczy jedno pokolenie, aby postawić założenia kultury na głowie.
Ból jest przemijający, a skutki rezygnacji pozostają na zawsze.
Nie każde złoto jasno błyszczy,
Nie każdy błądzi, kto wędruję,
Nie każdą siłę starość zniszczy.
Korzeni w głębi lód nie skuję
Z popiołów strzelą znów ogniska
I mrok rozświetlą błyskawice.
Złamany miecz swą moc odzyska,
Król tułacz wróci na stolicę.
Kto kocha, musi umieć zgubić się i odnaleźć.
Gdzie nie ma dobrych starców, nie ma też dobrej młodzieży.
Życie nauczyło ją doszukiwać się bólu
poprzez zdawkowy uśmiech, a nieszczerości i obłudy
- w komplementach i pochlebstwach.
Nie wierzę, że na tym podłym świecie można być pewnym czegokolwiek.
Wiem, że emocje tak naprawdę nie są przechowywane w sercu. Musi jednak gdzieś w nas istniec dla nich jakieś miejsce. To miejsce ma poszarpane i ostre krawędzie, dopóki ktoś nas nie pokocha. I wtedy, zupełnie jak szorstki kamień dotykany przez rzesze ludzi, po latach owe krawędzie stają się gładkie.
Robienie właściwych rzeczy dlatego, że się kogoś kocha, czasami jest beznadziejne.
