(...) czas zawsze odbiera pamięć swoim świadkom.

 Dziesięć tysięcy marzeń zamkniętych w grobowcach ich zwęglonych serc.

 Moje życie zaczęło się w dniu, gdy cię spotkałem.

 Góry wybaczają niewiele pomyłek.

 Prawo zachowania przyjemności: im lepiej było wczoraj, tym gorzej dzisiaj.

 Każdy z nas jest kruchy niczym szkło,
nawet w najbardziej sprzyjających okolicznościach.

 Myślę, że najlepiej jest kochać dzielnie i akceptować – tyle ile można znieść.

 Nie przypominam sobie, bym kogokolwiek z was zapraszał.
Nie bez powodu stworzyłem sobie dom bez drzwi.

 Jest jeszcze na świecie rozsądek? Czy już zostały na nim tylko skurwysyństwo i pogarda?

 Nie od nas zależy nasz koniec, tak jak przyjście nasze na świat. Jak do tamtego trzeba być dojrzałym, tak i do tego.

 Czy gdyby miłość była chorobą, chciałabyś się wyleczyć?