Problem w tym, że czasem słowa są jak strzały. Kiedy ...

 Najbardziej obawiam się śmierci mojej wyobraźni.

 Poezji nie tworzy się po to by ją analizować; poezja ma po prostu inspirować, wzruszać, nie powinna być odbierana umysłem.

 Człowiek może i powinien całym sercem cieszyć się swoim życiem. Jest ono przecież dobrym, Bożym darem, który stał się jego udziałem. Lecz trzeba pomyśleć także o tym, że nie mamy tutaj stałego miejsca i że wszelka wspaniałość tej ziemi, szczególnie bogactwo i sława, są przemijające.

 Daremnie walczyłem ze sobą.

Nie poradzę, nie zdławię mego uczucia. Pozwól mi, pani, wyznać, jak gorąco cię wielbię i kocham.

 Nie pozwólcie, by wasze serca zostały złamane. To za bardzo boli.

 Czasem siła, to nie ten wielki, buchający ogień, który wszyscy widzą, czasem to jest ta maleńka iskierka, która szepcze “Jeszcze trochę, dasz radę.”

 Zmarła w strachu i samotności. Odeszła w najgorszy możliwy sposób.

 Lepiej zaliczać się do niektórych, niż do wszystkich.

 Żeby być mistrzem, musisz wierzyć w siebie, kiedy inni już przestali.

 Wszyscy pragniemy szczęścia
i bardzo o nie zabiegamy. Ale
kiedy już przyjdzie, zaczynamy
rozglądać się trwożnie za rachunkiem, jaki nam przyjdzie za nie zapłacić.