(...) miało być dobrze, jest jak zwykle.

 Ciemność nie zawsze równa się złu,tak jak światłość nie zawsze niesie ze sobą dobro.

 Z ludźmi jest tak jak z zegarkami! Najważniejsze jest to, co mają w środku.

 Sympatia i pożądanie nie mają ze sobą nic wspólnego.

 Serce człowieka to nic więcej, jak zwyczajna półka, którą można obciążyć tylko do pewnego stopnia, bo w końcu coś musi z niej spaść i będzie trzeba pozbierać roztrzaskane szczątki.

 - Człowieku - ozwał się duch - jeżeli masz w piersi serce,
a nie kamień, nie wypowiadaj tych słów bezmyślnych i obmierzłych,
póki się sam nie przekonasz, kim jest i gdzie żyje ten nadmiar ludności.
Czyżbyś miał prawo rozstrzygać, którzy ludzie powinni żyć, a którzy umrzeć?
Być może w oczach Boga mniej zasługujesz na to, aby żyć,
niźli miliony istot podobnych temu dziecięciu biednego człowieka.
Chryste! Że też słuchać muszę, jak marny robak, żerujący na liściu,
uskarża się na nadmiar żywności pośród swych współbraci,
co głodni pozostają w pyle ziemi!

 Jesteśmy skazani na zgubę, skazani od samego początku, i umrzemy, znając tylko niewielki fragment rzeczywistości, który w dodatku pojmujemy na opak.

 Niektórych rzeczy nie trzeba obiecywać. Po prostu się je robi.

 Życie nie zawsze daje ci to, o co prosisz,
ale zawsze daje to, czego potrzebujesz.

 Ku czemu idziemy? A mnie się zdaje, że do niczego nie idziemy. Zawsze tylko jesteśmy w drodze.

 Dzień, w którym zaczynamy martwić się o przyszłość, jest dniem końca naszego dzieciństwa.