Żeby coś stracić najpierw trzeba to mieć.

 Czasami miłość sprawia, że zachowujemy się jak szaleńcy.

 Czasami nie chodzi o to aby zmieniło się na lepsze. Najczęściej chodzi o to aby zmieniło się na cokolwiek.

 Celem ludzkiego życia jest, by być wszystkim, czym człowiek może się stać.

 Większość ludzi ma tyle szczęścia, na ile sobie pozwoli.

 Nie ma w świecie nic trudniejszego od prostoduszności i nie ma nic łatwiejszego niż pochlebstwo. Jeśli w prostoduszności choć jedna setna tonu zabrzmi fałszywie, to natychmiast następuje rozdźwięk, a za nim klapa. Natomiast pochlebstwo, nawet jeżeli wszystko, aż do ostatniej nuty, jest w nim fałszywe, to i tak bywa ono miłe i słucha się go nie bez przyjemności; wprawdzie wulgarna to przyjemność, ale przyjemność. I choćby pochlebstwo było najwulgarniejsze, przynajmniej połowa wydaje się zawsze prawdą. Dotyczy to zaś każdego poziomu rozwoju i każdej klasy społecznej. Nawet westalkę można uwieść za pomocą pochlebstwa. Cóż dopiero zwykłych ludzi!

 Każde zmartwienie w końcu się zużywa.

 W końcu kocha się to, czym się nigdy nie będzie.

 Chcesz poznać tylko część prawdy czy całą prawdę? Gdybyś mogła wybrać wszystko albo nic?

 I niestraszny mi strach, nie pozwolę mu już sobą rządzić. To strach powinien się mnie bać.

 I nie wierzę, że nie żyjesz. Musisz żyć, skoro wciąż cię czuję.