Zawsze mamy dość siły, żeby znieść cudze nieszczęścia.

 Człowiek nie może żyć, nie wiedząc, po co żyje.

 Jeśli się kogoś kocha, to się go kocha,
a gdy nie ma już nic, co można by móc
zaoferować, wciąż daje się miłość.

 Cisza i zapomnienie to rozkoszne formy zemsty.

 Skoro każde dziecko jest idealnym cudem, to życie w zasadzie jest procesem niszczenia.

 Światło i mrok. Życie i śmierć. Gdzie jest moje miejsce?

 Wnioski? Owszem, są wnioski. Jestem idiotką. To jest wniosek główny.

 W miłości nigdy nie jest za późno na drugą szansę.

 Należy wymagać tego co można otrzymać.

 - Rose jest twarda. Poradziłaby sobie.
- Nie widziałeś, jak cierpiała – odparła z uporem. –
Płakała.
- I co z tego? Wszyscy czasem płaczą. Ty również.
- Ale nie ona.

 Czym jest życie bez odrobiny słodyczy?