Słyszałem wiele takich tekstów przez całe życie: -Człowiek się uczy na błędach. -Co nie zabije...

 Przeszłość nie chce,
żeby ją zmieniać.
Przeszłość jest nieustępliwa.

 Piękno i brzydota stają się tym samym, gdy zamkniesz oczy.

 Cóż warta jest miłość, jeżeli ktoś może odrzucić ją od siebie jak niepotrzebny śmieć?

 W końcu najlepsze po przebudzeniu jest przecież wspomnienie tego, jak miło było marzyć we śnie.

 Czy udało mi się zasadzić chociaż jedną roślinkę radości na pustyni twojej samotności?

 Czuję się mniej więcej tak,
jak ktoś, kto bujał w obłokach i nagle spadł.

 Tylko słabi na umyśle nie chcą się poddać wpływowi literatury.

 Technika, pomyślał. Zbliża ludzi, pozwalając im być samotnikami.

 Świat dzieli się na dwie połowy, w jednej z nich jest nie do życia, w drugiej nie do wytrzymania.

 Być może umiemy latać. Wszyscy. Jak mamy się o tym dowiedzieć, jeśli nie skoczymy z jakiejś wysokiej wieży? Żaden człowiek nie dowie się na co go stać dopóki nie skoczy.