Jeśli nie wierzysz w możliwość zaistnienia tego, czego pragniesz, tylko ...

 W końcu rany po ludziach, którzy odeszli, najszybciej goją się w osiedlowych barach.

 Nie musi się patrzeć na rzeczy wciąż pod tym samym, uprzykrzonym kątem.

 Nic nie jest jednocześnie piękne i prawdziwe.

 Człowiek nie docenia tego co ma i pragnie coraz więcej, dopiero gdy straci to co miał zaczyna żałować, że tego nie potrafił docenić...

 Jakież dziwne są te ludzkie charaktery! Nawet miłują tak, jakby nienawidzili!

 Łzy są nie tylko po to, żeby wypłukiwać paprochy z oka, ale i z duszy.

 Nieszczęśliwy jest samotny wszędzie.

 Fale paradoksu rozlewały się po morzu przyczynowości.

 Nie ma powrotu, więc równie dobrze możemy żyć dalej.

 Wokół nich rozciągała się stara jak świat teraźniejszość.