Dawno temu ja też zaufałem pewnej kobiecie, wtedy dałbym sobie ...

 Jeden jedyny przyjaciel w zupełności zaspokaja ludzkie zapotrzebowanie na przyjaźń.

 Przykuwa mnie tu niewidzialny łańcuch: nadzieja, że mnie pani pokocha.

 Człowiek jest uczuciem, cierpienie jest jego nauczycielem.

 Nie potrzebuję samotności, aby się modlić, ale potrzebuję ciszy wewnętrznej.

 Czy mam panu dać każdą rzecz, o której pan powie, że ją lubi? Z pewnością lubi pan długie letnie popołudnia, ale chyba nie oczekuje pan, że zaraz jedno przyniosę?

 Czyż to nie ironiczne, że moje rany tak strasznie wyglądają, a jednak są znacznie mniej bolesne i groźne niż te niewidzialne, które ty w sobie nosisz.

 Uczucia, które wzbudza pan we mnie, milordzie, są dalece niestosowne.

 
Życia się nie rozbiera na części pierwsze. Po prostu wsiada się na nie i jedzie.

 Musimy używać czasu jako narzędzia, nie jako leżanki.

 Kto nie ryzykuje, ten przegrywa dwa razy