Widzieć jedynie oczyma, to nie widzieć wcale.

 Żyjemy długo, bardzo długo i pracowicie, w przerwach pomiędzy intensywnymi momentami największego smutku – i także największej radości, żyjemy w ekstatycznych momentach,
lecz pomiędzy nimi trwają epickie przerwy.
W życiu najwięcej jest właśnie tych przerw, które, spragnione może następnej epifanii, lękające się następnej klęski, rozpościerają się między wielkimi i rzadkimi momentami jak łagodny płaskowyż, w wysokich górach. Póki znajdujemy się na płaskowyżu nie umiemy nigdy zgadnąć, co jeszcze się wydarzy, co przyniesie następne gwałtowne uderzenie życia. Nieraz myślimy, że nic się już nie wydarzy, że smutek nigdy się nie skończy. Ale na ogół mylimy się – zawsze przychodzi następny wstrząs,
czasem też następna radość. Zawsze przychodzi
kolejny rozdział, a w nim ukryte skarby –
żyjemy w chwili i w trwaniu.

 Jeśli kobieta czegoś chce, Bóg tak chce.

 Bywają godziny, które znaczą więcej niż lata.

 Cóż to za cywilizacja, która za grzech główny uznaje brak pieniędzy, a Boga pyta wyłącznie o stan konta.

 Trzeba umieć milczeć o tym samym, a nie tylko o tym samym mówić.

 Nigdy nie kłam, kiedy możesz powiedzieć prawdę.

 Nigdy nie jest za późno, żeby zawrócić z drogi, którą się obrało.

 Jak łatwo przyzwyczaić się do tego, że nic nas nie łączy.

 Nigdy nie jest za późno, żeby zacząć od nowa, żeby pójść inną drogą i raz jeszcze spróbować. Nigdy nie jest za późno, by na stacji złych zdarzeń, złapać pociąg ostatni i dojechać do marzeń. Jan Paweł II

 Pytania, synu, pytania się liczą.
O odpowiedzi w ogóle nie warto się troszczyć.