Powiedziała mi: Tak bardzo się boję... Zapytałem: Czego? A ona: Bo jestem tak bardzo szczęśliwa. Takie szczęście jest aż przerażające. Zapytałem ją, dlaczego tak uważa. Odpowiedziała: Bo takie szczęście przytrafia się tylko wtedy, gdy zaraz ma się coś utracić.
Powinniśmy dbać o to co mamy,
ponieważ możemy to szybko stracić.
Ach, gdyby tak od razu, każdy zrozumiał, że lepsza droga bez drogowskazów,
niż drogowskazy bez dróg.
Współczucie to dostrzeżenie bólu i zaoferowanie zrozumienia.
Pójdę z nim, choćby się na księżyc zechciał wdrapywać.
Powiadają, że w każdym domu gdzieś kryje się szkielet.
Cudze błędy mamy na oku, nasze poza nami.
Każdy, komu drogie są wartości kultury, nie może nie być pacyfistą.
Czas nie istniał; nie miałam pojęcia, ile minęło minut. Czym zresztą jest czas, jeśli nie wiatrem, który nigdy nie ustał?
Kelner odszedł, powłócząc nogami i duszą.
Można mieć w sobie wiele odwagi, a nadal odczuwać strach.
