Artur bez Excalibura, nie przestaje być Arturem.

 Jeżeli jesteśmy do czegoś przyzwyczajeni, sądzimy, że nam się to sprawiedliwie należy. Postęp nie ma większego wroga niż przyzwyczajenie.

 Chodząc ulicami, płaczę do siebie. Nie za bardzo, więc nikt nie zauważa.

 Tak, zakochałam się. Ale nie wiedziałam, że to tak nieznośna choroba.

 Świat w ostatecznym rozrachunku należy określić jako miejsce cierpienia.

 Lecz człowiecza natura jest już tak pokrętna, że pragnąłem tego, czego nigdy nie będę mógł posiąść, i marzyłem o niemożliwym.

 Pierwszy pocałunek to znak, że do drzwi puk przeznaczenie.

  Poezja to choroba świata, gorączka rzeczywistości.

 Tylko pod prąd jesteśmy coś warci

 Okłamujemy się, żeby nie płakać.

 Bo sprawiedliwość to tępy nóż. I jako filozofia, i jako sędzia.