Pożar zawsze zostawia po sobie popioły.

 Dążymy do światła, pragniemy jednak, żeby otoczyły nas cienie.

 Ogromnym szczęściem w życiu jest móc podzielić się z bliskimi tym, co łączy...miłością...

 Ta miłość jest tak intensywna, że w ogniu, który pali się we mnie, wszystko, co mam, może zostać spalone.

 Jeśli coś trwa dostatecznie długo, nawet historycy nie potrafią spamiętać wszystkiego.

 Jesteś jak rybacki hak, który raz wbity, wyrwać można tylko z krwią i mięsem.

 Mówimy o Polsce.
Tam nic i nigdy nie jest normalne.

 Ja napisałbym rzecz okrutną i żałosną, podejrzewam, że serce się nie starzeje.
U niektórych nawet z wiekiem rozkwita, dwadzieścia lat temu byłem bardziej
oschły i brutalny niż dzisiaj.
Czas, który innych wysusza, dodał mi kobiecości i dobroci. Bardzo mi się to nie podoba. Czuję, że krowieję. Byle co
mnie wzrusza. Wszystko wyprowadza
mnie z równowagi. Jestem jak trzcina, najmniejszy zefirek jest dla mnie wichurą.

 Tysiące chwil przepływają przeze mnie. Te ramiona zawsze były moim jedynym schronieniem przed światem. Być może wcześniej niedocenione, ale tak słodkie w moich wspomnieniach, teraz wydarte z mojego życia

 Każdy z nas potrzebuje podtrzymującej psychoterapii, jaką jest przyjaźń.

 Całkiem możliwe, że wyśmieją moje prace - ale to nie szkodzi, bo mnie się one podobają. Niech się pośmieją, pomruczą i poszepczą, niech się krzywią z niesmakiem albo niech ziewają z nudów, jeśli mają takie życzenie; jak już skończą, wrócę do domu i będę malował dalej.
A co zrobię, kiedy moje obrazy się im spodobają? To samo.