Miecz przeznaczenia ma dwa ostrza. Jednym jesteś ty.

 Być zamordowanym to przecież dla króla śmierć naturalna.

 Ból powoli ustępował, lecz pozostała tęsknota. Przed nią nie było ucieczki.

 Czekanie na świt trwało dwie herbaty z cytryną i jedną kawę.

 A może po prostu naćpali się życia?

 Miłością jest, że ty jesteś tym nożem, którym ja grzebię w sobie.

 (...) banalni ludzie przystosowują się do świata, a ci niepokorni przystosowują świat do siebie.

 Odważny człowiek potrafi mysleć. Tchórz - nie.

 Nie, nie wierzę w „możliwość szczęścia”, wierzę w spokój. Z tej przyczyny unikam tego, co mnie irytuje. Jestem aspołeczny. Więc uciekam od społeczeństwa. Wychodzi mi to na dobre.

 Zawsze myślałem, że odważni ludzie nie czują strachu. Po spotkaniu
z Franciszką i jej córką zrozumiałem,
że ci odważni także boją się,
jak wszyscy. Tyle że nie pozwalają,
by strach kierował ich postępowaniem.

 Czasem, jeśli to, czego pragniesz,
ma być naprawdę coś warte,
musisz o to walczyć.