Każdy z nas nosi w sobie niebo i piekło.

 Dopiero przegrywając, człowiek dowiaduje się, z jakiego kruszcu został ukształtowany.

 Żadna wielka miłość nie umiera do końca. Możemy strzelać do niej z pistoletu lub zamykać w najciemniejszych zakamarkach naszych serc, ale ona jest sprytniejsza - wie, jak przeżyć.

 Jest jedynym człowiekiem na świecie, który kochał mnie dla mnie samej.

 Biedny, kto gwiazd nie widzi bez uderzenia w zęby.

 Teraz wiem, że gdybyśmy po prostu odrabiali lekcje, kładli się spać przed dwunastą i wstawali na poranne zajęcia — gdybyśmy żyli jak normalni ludzie — uniknęlibyśmy z powodzeniem wielu niedorzeczności. Bylibyśmy zbyt zajęci pogonią za celowym życiem, by uczestniczyć w drugorzędnych melodramatach. Ale nie należeliśmy do normalnych ludzi. Byliśmy zdesperowani
i stuknięci, wszyscy, co do jednego.

 Każdy z nas nosi w sobie jakieś kamienie. Trzeba mieć odwagę, by je z siebie wyrzucić.

 Walkę kończy śmierć, każda inna rzecz walkę jedynie przerywa.

 Odważni są ci, którzy zostają i walczą u twego boku.

 Całe życie - mówię - to dobry początek.

 Żyłam z ludźmi, więc jestem zła.