Kiedy człowiek zstępuje w przepaść, jego życie zawsze zyskuje jasno ...

 Czyżby na cud czekała? Zapewne tak. Czyż jednak nie są to oznaki obłędu?

 Ryba psuje się od głowy,
a człowiek od serca.

 Życie to pasmo bólu i najlepiej by było,
gdybyś się zaczęła do tego już

przyzwyczajać, Allie. Ból nigdy nie znika.
Gromadzi się. Jak śnieg.

 Niektóre zachody słońca są tak różowe, że trudno o większe bezguście.

  Wszyscy pochodzimy od diabła i wszyscy do niego wrócimy.

 Miłość nigdy nie ma sensu.

 Człowiek jest tyle wart, ile jest w stanie kochać.

 Wszystko się zmienia, ale to, co najważniejsze, musi zostać.

 Serca są kruche. I nawet kiedy człowiek zdrowieje, już nigdy nie jest taki jak wcześniej.

 Nadal tam jest. Ze zniszczonym kwiatem w dłoni. Daleko za nami. Mała gasnąca gwiazda, która wypadła z naszej konstelacji.