Byłoby prawie normalnie. Tylko ja, moi przyjaciele i moja martwa ...

 Jak może dać życie, jeśli nie wie nawet, po co żyć?

 Taki jestem, a jeżeli
chcecie, żebym za to
przepraszał, spróbujcie
mnie do tego zmusić.

 To niepojęte, jak można tęsknić za osobą, zapachem, gestami, przytulaniem, bliskością.

 Demony atakują, zagnieżdżają się pod sufitem i plują z góry na moją psychikę.

 Czy na pewno lepiej jest wiedzieć, czy też żyć w nieświadomości, bawiąc się przypuszczeniami?

 Nikt nie przechodzi przez życie bez bólu - tego jestem pewien. Ceną za radość jest smutek. Ceną za posiadanie jest utrata. Można narzekać, lamentować i odgrywać rolę ofiary - i wielu tak robi - ale tak po prostu już jest.

 Człowiek jest niczym, cieniem wchłanianym przez cień.

 Nie ma śmierci, tylko zmiana światów.

 Zamierzam być supergwiazdą muzyki, zabić się i odejść w blasku chwały.

 Przyzwyczaili się. Popłakali a potem się przyzwyczaili. Człowiek jest podły i do wszystkiego się przyzwyczaja.