Zawsze trudno mi było uwierzyć w to, że kocha mnie ...

 Żyjemy długo, bardzo długo i pracowicie, w przerwach pomiędzy intensywnymi momentami największego smutku – i także największej radości, żyjemy w ekstatycznych momentach,
lecz pomiędzy nimi trwają epickie przerwy.
W życiu najwięcej jest właśnie tych przerw, które, spragnione może następnej epifanii, lękające się następnej klęski, rozpościerają się między wielkimi i rzadkimi momentami jak łagodny płaskowyż, w wysokich górach. Póki znajdujemy się na płaskowyżu nie umiemy nigdy zgadnąć, co jeszcze się wydarzy, co przyniesie następne gwałtowne uderzenie życia. Nieraz myślimy, że nic się już nie wydarzy, że smutek nigdy się nie skończy. Ale na ogół mylimy się – zawsze przychodzi następny wstrząs,
czasem też następna radość. Zawsze przychodzi
kolejny rozdział, a w nim ukryte skarby –
żyjemy w chwili i w trwaniu.

 Czyjeś uczucie, ofiarowane tak po prostu, zawsze jest trudne do zrozumienia.

 Wynocha z mojego nieba, chłopaki!

 Patrząc, wiedziałem, iż Potwór stał się moim Potworem. Zaakceptowałem go.

 Nasza przeszłość być może nas kształtuje, ale nie definiuje tego, kim się stajemy.

 To nie tak, że nienawidzę ludzi. Ja po prostu wolę, kiedy nie ma ich w pobliżu.

 Im bardziej nasza miłość nas rani tym bardziej ją kochamy

 Pokaż mi cokolwiek w tym całym popierdolonym świecie, co jest tym, na co wygląda!

 Trzeba cieszyć się z każdego nadchodzącego dnia tak samo jak z dnia zakończonego, chociażby tylko dlatego, że udało nam się przeżyć go, nikogo nie krzywdząc.

 Żałuję, cóż to za słowo. Poszedłbym na bosaka na koniec świata, gdyby można to odwrócić.