Czy ja tylko nie jestem przypadkiem zupełnie zwykła, mała, pospolita ...

 Objawem mojej choroby było zobojętnienie. Postępujący paraliż serca, duszy i mózgu, beznadziejny pogląd na świat.

 Prawdy największe są też banalne.

 To, co przemilczamy, zazwyczaj najbardziej nas demaskuje.

 Nie można zmusić serca by wybierało rozsądnie. Samo podejmuje decyzje.

 Słowa są pułapką.

 A przecież nie cały umieram.
To co we mnie niezniszczalne trwa.

 Kiedy ma się dziecko, wszystko się zmienia.
Nie można martwić się o całą ludzką rasę.
Trzeba być samolubnym, trzeba myśleć
o własnym dziecku i znaleźć miejsce,
w którym będzie bezpieczne.

 Bo smutek rodzi się zawsze
z czasu, który upływa,
a nie zostawia owocu.

 Zemsta sama na siebie ściąga porażkę. Pochłonie cię, aż nic nie zostanie.

 Usłyszałam kiedyś, że rzeczywistość nie jest niczym innym jak tylko zbiorowym snem.